Arne Sierens is al jaren een vaste waarde in de Vlaamse theaterwereld. Hij schreef stukken voor Blauwe Maandag Compagnie en het Nieuwpoorttheater. Samen met Compagnie Cecilia maakte hij onder andere Altijd prijs, Trouwfeesten en processen en De pijnders. Vooral de volkse sfeer en de herkenbaarheid zijn troeven van zijn repertoire. Ze vloeien voort uit de improvisaties van de acteurs waarmee Sierens werkt. Net daarom is het een uitdaging voor andere gezelschappen om terug te keren naar de tekst.

Maria eeuwigdurende bijstand  was oorspronkelijk, in Sierens’ regie, een stuk vol bizarre invloeden. Als je de zaal betrad, viel onmiddellijk de dwingende enscenering op: de acteurs gleden letterlijk naar elkaar toe en van elkaar weg op een kamerbrede ijspiste. Philippe Lepez neemt die spectaculaire setting niet over. Hij kiest resoluut voor een minimalistisch decor. Zo komt de tekst centraal te staan, zonder veel effectbejag. Al is een circusevocatie nooit veraf…

In de kelder van een winkelcentrum, afgeschermd van de voortdenderende samenleving, lopen drie personages elkaar tegen het lijf. Mimi heeft Roemeense roots en is naar eigen zeggen al heel haar leven overal buitengesmeten. Behalve in ’t ziekenhuis. Mimi kan mensen doen lachen binnen de dertig seconden. Handig, als cliniclown. Gelukkig heeft ze nu Gabriël teruggevonden, een pooier van ’t zevende knoopsgat.

En dan is er nog Michel. Michel heeft een duikaccident gehad. Hij kwam te snel naar boven en nu zitten er microbellen in zijn bloed. Als klap op de vuurpijl botste hij tegen de schroef van de boot: heel zijn hand en zijn been waren kipkap. Maar hij kruipt uit de put. Zijn functie in het winkelcentrum is dan ook van levensbelang: zonder hem werken de roltrappen niet en geven alle lampen na verloop van tijd de geest.

Terwijl de winkels boven hun hoofden schoonheid etaleren, laten de drie personages in de kelder zien wat de waarde van menselijkheid is. Mimi, Gabriël en Michel kampen alle drie met een bezwaard verleden. Alle drie zijn ze op zoek naar aandacht, naar geborgenheid. Maar deze mensen bestempelen als losers zou te kort door de bocht zijn. Overlevers, dat zijn het. Hoewel het leven hen meermaals een flinke oplawaai verkoopt, blijven ze volharden met een ontzagwekkend optimisme en een grote dosis humor. Die bohemienmentaliteit dwingt respect af bij de toeschouwer.

Neem nu Mimi en Gabriël: ze trekken elkaar aan en stoten elkaar af met de regelmaat van de klok. Ze weten dat hun liefdesrelatie geen kans op slagen had en nooit zal hebben. Toch kunnen ze elkaar nog steeds in de ogen kijken. Toch brengen ze elkaar nog steeds aan het lachen. Toch komt het goed met hen. Hopelijk.