Leni Riefenstahl en Susan Sontag. De ene gaat de geschiedenis in als geniale filmmaakster, femme fatale en meeloopster van de nazi’s; de andere als intellectueel, meedogenloze critica en Joods. Allebei halen ze de cover van TIME magazine. Ze zijn koppig, egoïstisch, bang, sterk, ambitieus, intelligent. Beiden altijd uitgesproken in wat ze zeggen en wat ze doen. Onafhankelijk zijn, hun eigen pad bepalen, is hun hoogste goed. De ene doet, de andere denkt. Naar verluidt zouden ze mekaar tot in het diepste van hun ziel gehaat én bewonderd hebben.

Decennialang probeerde Riefenstahl het nazi-juk van zich af te werpen. Haar fotoreportage over de Nuba’s in Soedan ontlokte aan Susan Sontag een striemende kritiek. In de ogen van Sontag getuigden de foto’s van een “fascinerend fascisme”. Het essay betekende in de jaren ’70 meteen het einde van Riefenstahls comeback.  “Zelfs mijn vissen zullen ze fascistisch gaan vinden!”, schamperde Riefenstahl, toen ze op hoogbejaarde leeftijd nog een onderwaterfilm maakte. “Ik ben een artieste, politiek heeft mij nooit geïnteresseerd.” Dat was wel het geval bij Susan Sontag, een politiek activiste pur sang. Haar leven en werk werden echter getekend door kanker en een dwangmatig, bijna ziekelijk streven naar een perfecte ideologie.

Waarschijnlijk hebben ze mekaar nooit echt ontmoet. Wij zetten ze wél samen op scène, als kleine meisjes en als vrouwen, soms naast mekaar en uiteindelijk tegenover mekaar. Twee verledens, twee levensvisies.

Is het lot bepalend? Of bepaalt ieder van ons zijn eigen lot?

Wie heeft gelijk?

Een Leni, een Susan.